همزمان با ورود بشر دوران صنعتي که با استفاده گسترده تر انسان از نيروي ماشيني در اوايل قرن هجدهم ميلادي اغاز شد. تلاش هاي افرادي نظير وات ، مارکيز و … از انگلستان در ارتباط با گسترش بهره برداري از نيروي بخار و طراحي و ساخت ديگ هاي بخار شروع شد. ديگ هاي بخار اوليه از ظروف سربسته و از ورق هاي آهن که بر روي هم برگردانده و پرچ شده بودند و شامل اشکال مختلف کروي يا مکعب بودند ، ساخته شدند.
اين ظروف بر روي ديوارهاي آجر بر روي آتشي قرار داده شده و در حقيقت برون سوز محسوب مي شد.

اين ديگ ها در مراحل آغاز بهره برداري تا فشار حدود bar 1 تأمين مي نمودند که پاسخگوي نيازهاي آن دوره بود ولي به علت تشکيل رسوب و لجن در کف ديگ که تنها قسمت تبادل حرارت آب با شعله بود ، و با بروز اين مشکل ، دماي فلز به آرامي بالا رفته و موجب تغيير شکل و دفرمه شدن فلز کف و در نتيجه ايجاد خطر انفجار مي شد.
همزمان با نياز به فشارهاي بالاتر بخار توسط صنايع ، روند ساخت ديگ بخار نيز تحولات بيشتري را تجربه نمود.
بدين جهت براي دستيابي به بازده حرارتي بيشتر ، نياز به تبادل حرارتي بيشتري احساس مي شد. در نتيجه سطوح در معرض حرارت با در نظر گرفتن تعداد زيادي لوله باريک که در آنها گازهاي گرم جريان داشتند و اطراف آنها آب وجود دارد ، افزايش يافتند. اين ديگ ها با داشتن حجمي کمتر ، راندمان مناسبي داشتند. ديگ هاي بخار و آب داغ در صنايع لاستيک سازي ، فيبر سازي ، غذايي ، دارويي ، نساجي ، نيروگاه ها ، نوشابه سازي ها ، مدارس ، منازل ، صنايع بهداشتي و گرمايشي برج ها و بسياري از موارد ديگر که نيازمند بخار آب و آب داغ در يک فرآيند توليد
مي باشند ، مصارف زيادي دارند.
با توجه به کاربرد وسيع ديگ و اهميتي که ديگ در صنايع دارد ، عدم نگهداري مناسب باعث کاهش عمر و بازدهي ديگ خواهد شد و در نتيجه کاهش توليد ، اتلاف وقت و سرمايه ملي کشور را به دنبال خواهد داشت.