جوشکاری، یک درهم آمیختگی (ذوب توام) یا ترکیب موضعی فلز است که در محل اتصال با گرمایش فلز تا دمای ذوب، با اعمال فشار یا بدون آن و با استفاده از فلز پرکننده یا بدون آن صورت می گیرد. نقطه ذوب فلز پرکننده (در صورت استفاده ) بطور تقریبی برابر دمای ذوب قطعات مورد اتصال (فلز مادر) می باشد. جوش، قسمت ذوب گشته به هنگام جوشکاری است و اتصال جوش شده، پیوند دو یا چند عضو توسط فرآیند جوشکاری می باشد.

متداول ترین روش جوشکاری قطعات تحت فشار، ذوب نمودن فلز در ناحیه اتصال می باشد که در آن گرمای مورد نیاز ذوب را می توان از چند راه مختلف تامین نمود. در جوشکاری ذوبی، به قطعات مورد اتصال هیچگونه فشاری اعمال نمی شود. جوشکاری قوسی، جوشکاری گازی، و جوشکاری ترمیت، از متداول ترین روش های جوشکاری ذوبی می باشند.

جوشکاری قوسی، ذوب و در آمیختن لبه قطعات مادر، توسط گرمای ناشی از بوجود آمدن یک قوس برقی بین یک الکترود یا میله فلزی و فلزی مادر می باشد. در این روش مواد مصرفی شامل الکترود یا میله جوشکاری، و فلز مادر مجاور آن ذوب می شوند. به هنگام سرد شدن، نقاط ذوب و در هم آمیخته سخت می شوند، و در نتیجه دو قطعه توسط موادی پیوسته بهم متصل می شوند.

در جوشکاری قوسی فلزی، میله جوشکاری می تواند از دو نوع الکترودهای بدون روپوش، و الکترودهای روپوشدار باشد. برای جوشکاری قوسی ساده، از الکترودهای بدون روپوش استفاده می شود؛ حال آن که در جوشکاری قوسی محافظت شده ،از الکترودهای روپوشدار استفاده می نمایند. استفاده از الکترود روپوشدار به این علت است که مواد گدازآور، یا پوشش روی الکترود (شکل 3-1)، فلز نشانده در درز جوش را از اکسید شدن محافظت می نماید. در نتیجه، در مقایسه با الکترود بدون روپوش، نوع روپوشدار آن، جوشی مطمئن تر ایجاد می نماید. جوش قوسی فلزی محافظت شده را به اختصار با حروف SMAW (Shielded Metal Arc Welding)نشان می دهند.