امروزه هر قدر که دانش اجتماعی بشر پیش می رود بیشتر مشخص می شود که انسان منزوی، تنها و بدون ارتباط با دیگران، در معرض بسیاری از آسیب های اجتماعی قرار دارد. ما انسان ها با آموختن نحوه درست برقراری ارتباط می توانیم کاری کنیم که دیگران هماهنگ با آرزوهای ما فکر و عمل کنند و با استفاده از اندیشه و احساس، نوعی رضایتمندی در خودمان و دیگران به وجود آوریم.

درست ارتباط برقرارکردن می تواند به عنوان یک مهارت اساسی در همه جا به ما کمک کند. این امر در مورد محیط کار نیز صدق می کند. اگر ما انسان ها نتوانیم ارتباط موثری در محل کار خود برقرار کنیم، علاوه بر این که دچار ناراحتی و استرس می شویم، پیشرفتی نیز نخواهیم کرد.

خودتان را گرفتار نقش بازی کردن نکنید

ما انسان ها اغلب در کودکی نقش خاصی را می پذیریم و بر آن اساس در خانواده ارزش هایمان را تعریف می کنیم. در محیط کار نیز خیلی ها هستند که نقش بازی می کنند و از آن آگاهی ندارند. برای مثال اگر همیشه سعی می کنید فشار عصبی در محل کار را با گفتن لطیفه کم کنید یا احساس می کنید باید همکارانتان را سرگرم و خوشحال نمایید یا اگر با رودر رو شدن با افراد مشکل دارید ممکن است در نقش سرگرم کننده به دام افتاده باشید.

با توجه به اهمیت نقش ها در محل کار در ذیل به برخی از نقش هایی که افراد در محل کار خود دارند، می پردازیم:
قهرمان:

این افراد سوپرمن های محل کار هستند. یک قهرمان از حل هر مشکلی که سرراهش قرار گیرد لذت زیادی می برد و احساس افتخار می کند. نیاز به ستایش شدن باعث می شود این گونه افراد عملکرد بهتری نسبت به بقیه داشته باشند. امکان دارد قهرمان ها تا مرز از بین رفتن سلامتی شان یا خراب شدن زندگی خانوادگی شان کار کنند.
مراقب ها:

این افراد احساس مسوولیت می کنند و در مشکلات شخصی دیگران به آنها یاری می رسانند. آنها قدرت گوش دادن دارند و مردم در کنارشان احساس راحتی و امنیت می کنند. آنها از حل مشکلات دیگران لذت می برند

و با فراهم آوردن حمایت عاطفی برای دیگران احساس ارزش می کنند. داشتن این خصوصیات تا زمانی که برای خود شخص مشکلی درست نکند نیز خوب است.
سرکش ها:

افراد سرکش آنهایی هستند که در محل کار با دیگران سازگاری ندارند، آنها قوانین را نادیده می گیرند و برخلاف جهت حرکت دیگران حرکت می کنند حتی اگر این کار مسیر زندگی شان را تهدید کند. آنها دوست دارند همه چیز را تغییر دهند. اگر به شما به واسطه سرکش بودن برچسب «دردسرساز» بخورد، ممکن است همکارانتان از مواجهه با شما خودداری کنند و رئیس شما از این که تصمیمات دیگران را به چالش می کشید کاسه صبرش به سر آید.
فداکار:

افراد فداکار به خاطر تحمل درد و عذاب و از خودگذشتگی به خاطر دیگران شناخته و ستایش می شوند. آنان از زمان و نیروی خود به خاطر دیگران می گذرند. در حالی که قهرمان ها دوست دارند به خاطر کارهای قهرمانانه شان شناخته شوند، فداکاران دوست دارند به خاطر آنچه به دیگران می دهند از آنان قدردانی شود. این افراد تنها چیزی که می خواهند این است که دیگران به خاطر تلاششان به آنها احترام بگذارند و برایشان ارزش قائل شوند. به یاد داشته باشید اگر به خاطر از خودگذشتگی هایتان احساس خستگی، انتقام و نادیده گرفته شدن می کنید، در دام این نقش گرفتار شده اید.
سرگرم کننده ها:

افراد سرگرم کننده کسانی هستند که موجبات سرگرمی افراد را در محل کار فراهم می کنند. آنها همیشه حرفی برای گفتن و طنزی برای خنداندن دارند و حتی جدی ترین افراد را هم به خنده می اندازند. این افراد از لطیفه و کارهای سرگرم کننده برای از بین بردن فشار عصبی و خوشحال کردن دیگران استفاده می کنند. تا زمانی که این نقش شما را اسیر خود نکرده مشکلی وجود ندارد. اما اگر برچسب دلقک بودن بخورید و دیگران شما را جدی نگیرند در دام این نقش گرفتار شده اید. خیلی از افراد هستند که چون بقیه را سرگرم می کنند تا ایده هایشان نادیده گرفته شود و حتی وقتی حرف مهمی دارند بقیه آن را جدی نمی گیرند.
صلح جویان:

افراد صلح جو هرکاری می کنند تا صلح و آرامش از بین نرود. آنان دوست دارند همه با هم کنار بیایند. این دسته از افراد سعی می کنند از هرگونه برخورد و رفتار ناخوشایندی پرهیز کنند. اگر ۲ نفر در محل کار در موردی به توافق نرسند، صلح جوها سعی می کنند بینشان تفاهم ایجاد کنند. صلح جو بودن تا وقتی که برایتان مشکلی درست نکرده بسیار جالب است و احساس خوبی دارد، اما ترس از عصبانی کردن دیگران و مخالفت با شما می تواند برای یک صلح جو مشکل ساز شود همچنین اگر شما به عنوان یک فرد صلح جو نتوانید توانتان را به درستی بیان کنید و موضع درستی بگیرید، در دام این نقش افتاده اید.
نامرئی ها:

این افراد کسانی هستند که در محل کار اصلا دیده نمی شوند، کسانی که ذاتا آرام و خوددار هستند و احتیاج زیادی به توجه دیگران ندارند. آنها می دانند چگونه سربه زیر باشند و صحبت نکنند، افراد نامرئی کارشان را انجام می دهند و آن را در بوق و کرنا نمی کنند. فراموش نکنید اگر خیلی نامرئی شوید، بهترین ایده ها و بزرگ ترین موفقیت هایتان ممکن است نادیده گرفته شود و حتی ممکن است همکاران شما را گوشه گیر و سرد بدانند.

سبک های ارتباطی خود را در محل کار بشناسید

برای این که بتوانیم رفتارهای ارتباطی خود را در سطح اداری بهبود و ارتقا دهیم، لازم است سبک های ارتباطی مان را بشناسیم، برخی از شیوه های ارتباطی که شما در محل کار از آن استفاده می کنید شامل موارد زیر هستند:
سبک کنترلی:

سبک کنترلی معمولا یکطرفه است. فردی که ارتباط برقرار می کند هدایتگر است و هدف او هدایت دیگران است. افراد با سبک کنترلی از قدرت و اختیار خود برای به دست آوردن اطلاعات دیگران استفاده می کنند.
سبک تساوی:

سبک تساوی نوعی سبک ارتباطی دوطرفه است که در آن، فرستنده و گیرنده پیام (رئیس و مرئوس، از یکدیگر تاثیر می پذیرند. با به کارگیری این سبک در محل کار، فضای ارتباطی سازمان برای افراد، فضایی دوستانه می شود.

با استفاده از مهارت های ارتباط کلامی و غیرکلامی، این پیام را به همکاران خود منتقل کنید که به کارتان علاقه مندید و دنبال محیطی آرام و سرشار از انگیزه می گردید
سبک ساختاری:

در این سبک، هدف آن است که محیط را به سمت نظام مندکردن محیط کار و خواسته های خود سوق دهیم. ماهیت ارتباطات در این سبک به این صورت است که احساسات قوی و پررنگ در آن بندرت دیده می شود.
سبک پویا:

این سبک ارتباطی در سازمان ها توسط مدیرانی به کار گرفته می شود که کاملا فعال، جسور و بی پروا هستند. در این سبک، تمایل هر دو طرف در این است که اصل مطلب گفته شود و زیاد به درازا نکشد. ارتباط در این سبک به صورت کاملا باز، صریح و روشن و به دور از هرگونه طفره رفتن و شانه خالی کردن است.
سبک اجتناب:

در سبک اجتناب از فرآیند ارتباطات دوری می شود. افرادی که از ارتباط با دیگران گریزان هستند و به برقراری ارتباط تمایلی ندارند، از این سبک ارتباطی استفاده می کنند. آنها علاقه دارند به تنهایی و کاملا مستقل به انجام کارها بپردازند