در اوايل قرن هجدهم ميلادي استفاده گسترده بشر از نيروي ماشين آغاز شد. افرادي نظير وات پيشگامان در استفاده و بهره برداري از نيروي بخار و طراحي ديگ هاي بخار بودند.
ديگ هاي بخار اوليه از ظروف سربسته و از ورق هاي آهن که بر روي هم برگردانده و پرچ شده بودند و شامل اشکال مختلف کروي و مکعب شکل بودند.
اين ظروف بر روي ديواره هاي آجر و بر روي آتش قرار داده مي شدند و در واقع برون سوز بودند!
ديگ هاي اوليه تا فشار حدود 1bar را تآمين مي نمودند که متناسب با نيازهاي آن دوران بود. اما مشکل اي ديگ ها تشکيل لجن و رسوب در کف آنها که تنها قسمت تبادل حرارت آب با شعله بود, مي بود. اين مشکل باعث افزايش تدريجي درجه حرارت فلز کف و تغيير شکل آن ميشد که خطر انفجار را در پي داشت!
به دليل نياز فشارهاي بخار بالاتر توسط صنايع تحولاتي در ساختار بويلرها رخ داد به فرم امروزي برسند.
بدين جهت براي دستيابي به بازده حرارتي بشتر، نياز به تبادل حرارتي بيشتري احساس مي شد، در نتيجه سطوح در معرض حرارت با در نظر گرفتن تعداد زيادي لوله باريک که در آن ها گازهاي گرم، جريان داشتند و اطراف آنها آب وجود دارد، افزايش يافتند. اين ديگ ها با داشتن حجم کمتر راندمان مناسبي داشتند.
ديگ هاي بخار لوله دودي امروزي با دو يا سه پاس در حقيقت انواع تکامل يافته ديگ هاي مذبور مي باشد.
تحول عمده ديگر در ساخت اين نوع ديگ ها، تکامل از ديگ هاي فايرتيوپ سه پاس (عقب خشک) به ساخت ديگ هاي ويت يک (عقب تر) مي باشد.
در ديگ هاي عقب خشک انتهاي لوله هاي پاس ? و ? هر دو به يک سطح شبکه متصل مي شوند، که به علت اختلاف دماي فاحش گازهاي حاصل احتراق در پاس ? ( ???? درجه سانتيگراد ) و پاس ? ( حداکثر ??? سانتيگراد ) سطح اين شبکيه دچار تنش و در نهايت نشتي مي شود. همچنين ديگ هاي عقب خشک نياز به عايق کاري و انجام تعميرات بر روي مواد نسوز طاقچه جدا کننده پاس ? و ? نيز در فواصل زماني کوتاه دارند، که موجب افزايش هزينه نگهداري و ايجاد وقفه در توليد مي شوند.
جهت حل مشکلات فوق شرکت لينکلن در سال ???? طرح جديد ساخت ديگ هاي بخار ? پاسه را به ثبت رساند، که مشکل اختلاف دماي زياد صفحه و لوله ها را که تحت اختلاف شديد دماي زياد قرار داشتند را از طريق ايجاد دو صفحه شبکيه جداگانه براي هر دو دسته از لوله ها بر طرف ساختند. اين طرح سطوح عايق کاري شده در ديگ هاي عقب خشک را نيز تبديل به سطوح مفيد و جاذب حرارت نمود.
مزاياي طرح لينکلن که منجر به ساخت ديگ هاي بخار عقب تر (WET_back) گرديد، موجب شده اين ساختار جديد تا امروز همه جا رواج پيدا نمايد.
ظرفيت اين ديگ ها حداکثر تا ???mw مي باشد.

جهت دستيابي به ظرفيت هاي بالاتر، نوع ديگري از ديگ هاي بخار با ساختاري متفاوت بنام ديگ هاي لوله آبي (واتر تيوپ) ساخته شده و تکامل يافته اند. امروزه تعداد زيادي از ديگ هاي بخار لوله آبي با مشخصاتي نظير فشار نامحدود و ظرفيت ها ي بالا، با راندمان ??-?? درصد جهت توليد نيرو در کارخانجات بزرگ و نيرو گاه ها و … نصب و مشغول به کارند.